Alles van waarde is deelbaar, zelfs ons eten is onderhevig aan likes. Wat betekent deelbaarheid voor het eten, de eetcultuur en de daarmee gepaard gaande rituelen?

Wat voor rol speelt technologie in ons vrije dansen. Zorgen we dat we met onze dansmoves precies in het schermpassen? Wie zitten er eigenlijk aan de achterkant van het scherm? en wat betekent vrijheid?

We wringen onszelf in de raarste bochten om aan het sportieve en gezonde beeld te voldoen. bij Yoga, en in de sportschool meten we ons een lichaam aan dat verwijst naar een ‘heldencultuur’ tegelijkertijd moet het voelen als een octopus in een vissenkom.

In onze vakanties staan niet enkel onze eigen individuele behoeften centraal. Facebook en Instagram hebben ervaringen geprogrammeerd. Als je op en onbewoond eiland zit, moet je de zon onder zien gaan – en dat delen. Foto’s maken van palmbomen, golfvelden, of ‘avontuurlijke’ hikes. De stereotypen van ontspanning, zorgen ervoor dat we zelfs op onze vakantie nog proberen te voldoen aan een geprogrammeerde realiteit.

Hoewel ons schoonheidsideaal zo nu en dan wordt ‘geprikkeld’ door modellen die ‘dikker’ zijn, en beroemdheden die puistjes hebben, lijken ook deze ‘idealen’ verdacht veel op causerelated marketing. Onderdeel van de vraag naar het persoons geörienteerde/ persoonsgebonden schoonheidsideaal is altijd geweest, in hoeverre het zelfbeeld (de spiegel) en de reflectie van de buitenwereld daarop een rol spelen.

Het maakproces van 9 tot 21 uur.

 

Alles van waarde is deelbaar

Alles van waarde is deelbaar is een verwijzing naar ‘Alles van waarde is weerloos” van Lucebert. 

De tweede interventie vindt plaats voor Paradiso Amsterdam. Het Leidse plein is een cultureel centrum van Amsterdam. De verwachting is dat vanuit dat perspectief en dat er naast veel fietsers ook veel voetgangers langs deze plek komen, er meer gesprekken plaatsvinden dan op een forensenplek.

Er komen veel toeristen langs de plakzuil. Hoewel zij veelal kijken, komt het slechts zelden tot een gesprek over het project. Er ‘voelt’ een soort vanzelfsprekendheid aan het project midden in het culturele en toeristische centrum van Amsterdam. Het voelt of het plakken van de zuil onderdeel is van een ‘toeristen’ industrie.

Opvallend is dat een aantal omwonenden expliciet naar buiten komt en gesprekken met ons aangaat. Over schoonheid en esthetiek de betekenis van de zuil en hoe het is ‘iets voor de stad te doen’.
De sessie duurt dermate lang, dat de buren ons ondersteunen met een biertje.

 

Categorieën

DesignArbeid